De reis was lang geweest, maar hij had zich prima geamuseerd met zijn vrienden, of nou ja volgers beter gezegd. Zijn vrouw had zich aan zijn zijde bevonden, en hij had plannen voor haar als de ceremonie afgelopen was op de school, maar die plannen had hij met haar nog niet gedeeld, zijn volgers of vrienden het is maar hoe je het noemen wilde, wisten deze wel en dat liet hem diep van binnen grijnzen.

Eenmaal aangekomen op de school nam hij plek aan de tafel van Zwadderich, vlak bij zijn zusje en zijn vrouw zou naast hem zitten of ze dat nu leuk vond of niet maar zo zou het gebeuren, zo kon hij haar in bedwang houden en in de gaten houden. Hij had nog maar net plaatsgenomen toen de deuren openzwaaide en de nieuwelingen binnengeleid werden en in stilte bekeek hij de groep en hij kon er enkele Zwadderaars in vinden, al wist hij niet zeker of deze ook in Zwadderich ingedeeld zouden worden. Nadat de nieuwelingen verdeeld waren en enkele nieuwelingen die hij Zwadderaars achtte bij hen in de groep ingedeeld waren, hoorde hij het schoolhoofd een groep namen oproepen die naar voren moesten komen, glitter in de kleuren van hun afdeling kwamen omlaag en hij rolde geërgerd met zijn ogen en een rilling met de herinnering aan glitterspuwende draakjes kwam naar boven. "Jongedames, jongeheren, uw klassenoudste!" waren de woorden en hij zag O'Sullivan met trots de badge aannemen, de bloedverraadster interesseerde hem weinig, maar toch omdat het voor zijn afdeling was klapte hij, ondanks dat hij zich afvroeg waarom er nog vier oudere leerlingen stonden, die geen badge kregen nog. 

Met een warme en liefdevolle glimlach beantwoordde ze vanzelfsprekend die van Jordan. Maar veel tijd om haar man in de gaten te houden was er niet, aangezien haar moeder met een hele stoet leerlingen binnenkwam. Tijdens de sortering klapte ze voor iedereen en zo nu en dan schonk ze een bemoedigend, hoopte ze dan toch, glimlachje als iemand er wel heel nerveus uitzag. Toen Anthony Vlek in haar afdeling kwam, zag ze hem naar plaats aan hun tafel zoeken en vriendelijk gebaarde ze naar de lege plek tegenover haar. Ze kende dat joch al jaren en hij leek haar niet de ultieme Zwad te zijn, net als zij, al kon het natuurlijk dat ze zich daarin vergiste.

Tot haar grote verbazing werd haar naam genoemd door haar schoonvader, het schoolhoofd. Met een verwarde blik, die ze snel herstelde, kwam ze overeind. Terwijl ze, zoals opgedragen, zich naar voren begaf, kon ze Harry geërgerd met zijn ogen zien rollen. Ze slaagde er niet in om een lach te onderdrukken. Ondanks dat zijzelf nog altijd vond dat de sorteerhoed zich bij haar vergist had, was zij deze dag, voor de gelegenheid, gekleed in een mosgroene jurk met olijfgroene details. Hetzelfde olijfgroen dat haar cape en handschoenen waren, dus complimenteerde de groene en zilveren glitter haar kleding, waardoor ze de charme ervan inzag. Aangekomen voor haar afdelingstafel maakte ze een meer dan sierlijke en respectvolle reverence richting de staf en draaide zich daarna naar de zaal. Toen ze stonden opgesteld, verborg ze haar nerveusiteit. Ze vroeg zich af wat ze hier deden. Dat ook Jordan iets verderop stond, maakte de verwarring groter, gezien zij heus niet meer in een compromitterende situatie betrapt waren. "Jongedames, jongeheren, uw klassenoudste!" In de zaal werd er geklapt, door de een wellicht enthousiaster dan door de ander, en dat gaf haar de kans even heel kort vragend en verbaasd een blik, achterom, naar haar afdelingshoofd te werpen toen de eerste badges opgespeld werden. Het verwonderde haar, al bleef ze uiterlijk onbewogen, dat uit de hele meute vijfde- en zesdejaars juist zij gekozen was, zij die het toch allemaal net even anders zag als het gros van haar afdeling van de befaamde Zalazar Zwadderich aan wie zij toegedeeld was. Op het moment dat heer Gilleen voor haar stond, maakte ze een lichte reverence, uit gewoonte en respect gezien haar elitaire opvoeding, en slikte even moeizaam. De man wist dat ze het haatte als ze aangeraakt werd en dat hij de badge ging spelden, maakte dat ze hier even geen zin in had, al begon ze zich langzaam meer en meer vereerd te voelen dat juist zij gekozen was.

Voor dat Shadow er erg in had was de zomervakantie voorbij gevlogen en was ze bij het kasteel. Ze miste eigenlijk wel alles. Toen ze in de grote zaal aangekomen was, këek ze weereens met bewonderde ogen hoe mooi het eruit zag. Ze liep naar haar afdelingstafel en begroete haar afdelinsgenoten met een reverence.

Toen de eerste jaars en de oudere niet gesorteerde jaars binnen kwamen begon de ceremonie al vrij snel. Shadow ging zo mee in het geklap en gejuig als er iemand bij hun afdeling werd gevoegd, dat ze er geen erg in had dat Rosemary zich niet lekker voelde. Toen iedereen gesorteerd was hoorde ze de Namen van jongheer Mickaelson, jongheer Gilleen en juffrouw Gilleen-Abramova en nog een aantal namen van andere afdelingen genoemd werden, om na voren te komen. Dat schenen de nieuwe klassenoudsten worden. Wat dat alleemaal precies inhield had ze geen idee van. Toch deed ze mee aan het gejuig en geklap.