Katherine had flink de balen. Van alle lessen die er te kiezen waren, had men ervoor gekozen haar dit vak te laten volgen. Men, dat waren natuurlijk haar man, haar vader en naar haar vermoeden de hoogheid van hun elitaire groepje. Gehoorzaam en onderdanig als zij was aan haar meerdere, stond ze nu dan ook hier, ondanks dat dit een les was die haar geen zak boeide. Binnen hun gelederen was bekend dat een ziener binnen Zweinstein doceerde en natuurlijk zou het kunnen dat deze professor geen charlatan was. Toch geloofde zij er weinig van dat dit de ziener betrof, gezien haar gedachten over diens dochter verre van mild waren en dat nooit een reactie opgeleverd had.

'Goedenmorgen allen. Komt u binnen en zoek de uw toegewezen plek op dan kunnen we met de les aanvangen.' Zodra ze naar binnen mocht, zocht ze het bordje met haar naam en nam plaats, terwijl ze vergat te kijken met wie zij een duo vormde. Verveeld wachtte ze af tot de les werkelijk begon, iets dat haar nu al te lang duurde omdat ze serieus geen zin had in deze les. Inwendig zuchtte ze dan ook hevig toen de les begon en ze zichzelf moest bekennen dat het begin van de les weinigbelovend klonk. 'Ik ben vrouwe del'castro-Abramova en zal deze les doceren zoals u zult begrijpen. Wie van u kan mij iets vertellen over de toekomst lezen in een hand?' Bij Merlijn en Zalazar, wat denkt zij dan dat wij denken dat ze hier doet, die vreselijk stinkende thee drinken? Toch ging haar hand een stukje de lucht in, want zeker had zij gehoord van een levenslijn in de handpalm. Al was ze helemaal niet teleurgesteld dat zij de beurt niet direct kreeg.

Sameal zijn kinderen Scarlett en Cedric zijn in schooljaar 2024/2025 gesorteerd in Ravenklauw.

Voor dat Shadow er erg in had was de zomervakantie voorbij gevlogen en was ze bij het kasteel. Ze miste eigenlijk wel alles. Toen ze in de grote zaal aangekomen was, këek ze weereens met bewonderde ogen hoe mooi het eruit zag. Ze liep naar haar afdelingstafel en begroete haar afdelinsgenoten met een reverence.

Toen de eerste jaars en de oudere niet gesorteerde jaars binnen kwamen begon de ceremonie al vrij snel. Shadow ging zo mee in het geklap en gejuig als er iemand bij hun afdeling werd gevoegd, dat ze er geen erg in had dat Rosemary zich niet lekker voelde. Toen iedereen gesorteerd was hoorde ze de Namen van jongheer Mickaelson, jongheer Gilleen en juffrouw Gilleen-Abramova en nog een aantal namen van andere afdelingen genoemd werden, om na voren te komen. Dat schenen de nieuwe klassenoudsten worden. Wat dat alleemaal precies inhield had ze geen idee van. Toch deed ze mee aan het gejuig en geklap.

Met een warme en liefdevolle glimlach beantwoordde ze vanzelfsprekend die van Jordan. Maar veel tijd om haar man in de gaten te houden was er niet, aangezien haar moeder met een hele stoet leerlingen binnenkwam. Tijdens de sortering klapte ze voor iedereen en zo nu en dan schonk ze een bemoedigend, hoopte ze dan toch, glimlachje als iemand er wel heel nerveus uitzag. Toen Anthony Vlek in haar afdeling kwam, zag ze hem naar plaats aan hun tafel zoeken en vriendelijk gebaarde ze naar de lege plek tegenover haar. Ze kende dat joch al jaren en hij leek haar niet de ultieme Zwad te zijn, net als zij, al kon het natuurlijk dat ze zich daarin vergiste.

Tot haar grote verbazing werd haar naam genoemd door haar schoonvader, het schoolhoofd. Met een verwarde blik, die ze snel herstelde, kwam ze overeind. Terwijl ze, zoals opgedragen, zich naar voren begaf, kon ze Harry geërgerd met zijn ogen zien rollen. Ze slaagde er niet in om een lach te onderdrukken. Ondanks dat zijzelf nog altijd vond dat de sorteerhoed zich bij haar vergist had, was zij deze dag, voor de gelegenheid, gekleed in een mosgroene jurk met olijfgroene details. Hetzelfde olijfgroen dat haar cape en handschoenen waren, dus complimenteerde de groene en zilveren glitter haar kleding, waardoor ze de charme ervan inzag. Aangekomen voor haar afdelingstafel maakte ze een meer dan sierlijke en respectvolle reverence richting de staf en draaide zich daarna naar de zaal. Toen ze stonden opgesteld, verborg ze haar nerveusiteit. Ze vroeg zich af wat ze hier deden. Dat ook Jordan iets verderop stond, maakte de verwarring groter, gezien zij heus niet meer in een compromitterende situatie betrapt waren. "Jongedames, jongeheren, uw klassenoudste!" In de zaal werd er geklapt, door de een wellicht enthousiaster dan door de ander, en dat gaf haar de kans even heel kort vragend en verbaasd een blik, achterom, naar haar afdelingshoofd te werpen toen de eerste badges opgespeld werden. Het verwonderde haar, al bleef ze uiterlijk onbewogen, dat uit de hele meute vijfde- en zesdejaars juist zij gekozen was, zij die het toch allemaal net even anders zag als het gros van haar afdeling van de befaamde Zalazar Zwadderich aan wie zij toegedeeld was. Op het moment dat heer Gilleen voor haar stond, maakte ze een lichte reverence, uit gewoonte en respect gezien haar elitaire opvoeding, en slikte even moeizaam. De man wist dat ze het haatte als ze aangeraakt werd en dat hij de badge ging spelden, maakte dat ze hier even geen zin in had, al begon ze zich langzaam meer en meer vereerd te voelen dat juist zij gekozen was.

De reis was lang geweest, maar hij had zich prima geamuseerd met zijn vrienden, of nou ja volgers beter gezegd. Zijn vrouw had zich aan zijn zijde bevonden, en hij had plannen voor haar als de ceremonie afgelopen was op de school, maar die plannen had hij met haar nog niet gedeeld, zijn volgers of vrienden het is maar hoe je het noemen wilde, wisten deze wel en dat liet hem diep van binnen grijnzen.

Eenmaal aangekomen op de school nam hij plek aan de tafel van Zwadderich, vlak bij zijn zusje en zijn vrouw zou naast hem zitten of ze dat nu leuk vond of niet maar zo zou het gebeuren, zo kon hij haar in bedwang houden en in de gaten houden. Hij had nog maar net plaatsgenomen toen de deuren openzwaaide en de nieuwelingen binnengeleid werden en in stilte bekeek hij de groep en hij kon er enkele Zwadderaars in vinden, al wist hij niet zeker of deze ook in Zwadderich ingedeeld zouden worden. Nadat de nieuwelingen verdeeld waren en enkele nieuwelingen die hij Zwadderaars achtte bij hen in de groep ingedeeld waren, hoorde hij het schoolhoofd een groep namen oproepen die naar voren moesten komen, glitter in de kleuren van hun afdeling kwamen omlaag en hij rolde geërgerd met zijn ogen en een rilling met de herinnering aan glitterspuwende draakjes kwam naar boven. "Jongedames, jongeheren, uw klassenoudste!" waren de woorden en hij zag O'Sullivan met trots de badge aannemen, de bloedverraadster interesseerde hem weinig, maar toch omdat het voor zijn afdeling was klapte hij, ondanks dat hij zich afvroeg waarom er nog vier oudere leerlingen stonden, die geen badge kregen nog. 

Het was laat in de zomer, en omdat het weer niet altijd even aangenaam was, had ze na haar lessen besloten om te genieten van de aangenaam warme dag die het vandaag was. Gisteren was ze aangekomen op Zweinstein, en nu had ze alweer haar eerste lessen achter de rug. Omdat ze haar huiswerk alweer heel snel gedaan had (het was niet zoveel geweest), lag ze nu op haar rug in het gras naar de lucht te kijken. Ondanks het zonnige weer schoven er toch met regelmaat wolken boven haar voorbij, en vele daarvan prikkelden haar fantasie. Zo had ze al een schaapskudde voorbij zien komen en een wolk dat leek op een centaur. Een van de eerste wolken had op een vlinder geleken, en zelfs als ze niks zag in de wolken, daagde ze zichzelf uit om er toch wat in te zien. Het was een tijdverdrijf dat ze thuis vaker deden, gezeten op de stoep, omdat het niks kostte. Maar het leukste ervan was nog wel dat als ze dit met haar broertjes en zusjes deed, dat ze vaak verhaaltjes erbij verzonnen die pasten bij wat ze zagen, en dat was bijna altijd voor elk van hen net wat anders.

Aangezien ze wist dat het voor een buitenstaander zou lijken alsof ze heimwee had, wat niet het geval was, had ze een afgelegen en rustig plekje uitgezocht om te genieten van de zonnestralen die haar verwarmden. Naast het feit dat ze zo kon genieten van het uitzonderlijke weer, genoot ze ook van de rust en het even helemaal nietsdoen na twee maanden hard werken naast haar zorgtaken, de lange reis en die eerste lesdag. Terwijl ze overpeinsde hoe heerlijk het hier was, gleed er een wolk boven haar voorbij die, als ze haar hoofd wat schuin hield en haar ogen dichtkneep, leek op een dansend paartje. Iets dat haar deed denken aan het bal waar Cassidy en Sepp haar over geschreven hadden en langzaam dagdroomde ze nog wat meer weg. Zo probeerde ze zich voor te stellen hoe het bal geweest was en of het te vergelijken was met het halloweenfeest dat ze vorig jaar had meegemaakt. Om wat comfortabeler te liggen, legde ze haar armen onder haar hoofd en deed een poging zich voor te stellen hoe zij zou dansen in de wereld die Cassidy haar in een brief had beschreven, maar ze ontdekte dat ze zich daar helemaal geen voorstelling van kon maken. Dat haar dat niet lukte was niet alleen omdat ze zich niets bij zo'n bal kon voorstellen behalve wat ze uit de brieven wist, het speelde ook mee dat ze absoluut niet kon dansen. Nog steeds dagdromend vroeg ze zich af hoe het dan ook zou zijn als zij volgend jaar, als derdejaars, bij het kerstbal zou mogen zijn. Waarom ze hier zo aan het eind van de zomer over lag te dagdromen wist ze ook niet, maar ze vermaakte zichzelf prima en bleef de wolken boven zich bestuderen.

Toen ze na een lange en vermoeiende reis het kasteel binnentrad, slaakte ze een onhoorbare maar diepe zucht. Eindelijk was ze thuis. De verbazing die door haar heen trok met die realisatie, dat dit haar thuis weg van huis was, kon ze niet anders omschrijven dan als verwarmend, als iemand het haar gevraagd had. Of iedereen het kon ruiken wist ze niet, maar de geuren vanuit de keuken trokken haar neus binnen en inmiddels had ze zoveel honger dat haar maag niet alleen wat geluid maakte, dat gelukkig verdoezeld werd door het geluid van allerlei opgewonden studenten om haar heen, maar het leverde haar zelfs fysiek maagpijn op. Zo kwam het ook dat ze bij het betreden van de zaal haar armen strak om zich heen geslagen had toen ze naar haar afdelingstafel liep. Vlug nam ze plaats aan het uiteinde dicht bij de grote deuren, van haar tafel waar ze, om de tijd te doden én zichzelf van haar honger af te leiden, het betoverde plafond bekeek. Het was een magische verschijning waar ze het jaar ervoor geen genoeg van had gekregen en ook nu betoverde het haar weer.

Ondanks dat de sorteerceremonie vrij snel begon, duurde het voor haar maag alsnog te lang. Ze begon lichtjes duizelig te worden van de honger en deed haar uiterste best om zichzelf af te leiden. Toch kon dat niet helpen tegen het steeds lichtere gevoel in haar hoofd en voor het eerst was ze blij met de jeuk die ze vaak voelde. Haar focus ging naar het, onder haar veel te dunne gewaad, krabben van een vuurrode plek in haar elleboog. Toen eindelijk de laatste leerling gesorteerd was, voelde ze een onbeschrijfelijke opluchting, aangezien dat vorig jaar had betekend dat het eten op de tafels kwam. Tot haar grote teleurstelling bleek dat niet het geval te zijn en het vervangende schoolhoofd riep een twaalftal studenten naar voren terwijl er op verschillende plekken plotseling glitter naar beneden kwam. Aan de tafel van haar afdeling waren dat blauwe en bronzen glitters die de kleuren van hun huiswapen weerspiegelden. Stil en ogenschijnlijk vol aandacht voor wat er vooraan gebeurde, keerde ze meer en meer in zichzelf, in de hoop dat de tafel gevuld zou raken voordat ze van de honger zou flauwvallen. Iets dat haar niet voor het eerst in haar leven zou gebeuren, waardoor ze de tekenen aan de wand herkende.

Damon had vandaag voor zijn vijfde jaar opnieuw de treinreis naar Schotland afgelegd en had genoten van de reis met wat vrienden, maar ook zijn zussen en broertje. Ze hadden het over ditjes en datjes gehad en wat snoep gegeten terwijl ze reisden. Maar hij was opgelucht toen de reis voorbij was en ze met de koetsen naar het kasteel konden.

Eenmaal in het kasteel vond hij al gauw na de gebruikelijke hoofdknikjes naar de bekenden uit andere afdelingen zijn plek aan de tafel van Ravenklauw. Hij zat nog maar net toen vrouwe del'Castro-Abramova met de eerste jaars en nieuwe studenten binnen kwam. De sorteerceremonie leek snel te gaan en Ravenklauw kreeg er enkele nieuwe studenten bij, waaronder stafkinderen. Plots werd zijn naam en die van oudere jaars genoemd en samen met hem liep hij zoals opgedragen was naar voren, met enkele Huffelpuffers, Griffoendors en Zwadderaars, terwijl hij diep zuchtte om de blauwe glitters die omlaag kwamen, zijn zus zou hem dit niet laten vergeten. "Jongedames, jongeheren, uw klassenoudsten!" klonken de woorden van heer Gilleen, terwijl de man de rij afliep en hem vervolgens een badge opspeldde. De Ravenklauw tafel was in applaus uitgebarsten en vriendelijk bedankte hij heer Gilleen toen deze de badge opgespeld had. Hij vroeg zich af waarom er nog zevendejaars uit elke afdeling achter hen stonden, maar dat zou hij vanzelf wel merken.

Vermoeid sjouwde ze, gezien ze geen karretje had kunnen vinden, met haar hutkoffer door het KingsCrossstation, nu en dan stoppend om zich te krabben als de jeuk op haar armen te hevig werd. Wat keek ze uit naar het diner die avond en naar het zachte bed met warme dekens op haar slaapzaal. Naast dat had ze natuurlijk dat ze zich verheugde op het weerzien met hen waarmee ze toch een vriendschap had opgebouwd, ondanks de grote verschillen in hun komaf. Om zich heen zag ze medestudenten met hun ouders, of met een ervan, richting het juiste perron lopen en heel even stak het dat dat voor haar geen optie was door hun situatie thuis. Toch keek ze terug op een meer dan warm afscheid en had ze haar ouders beloofd vaak te schrijven én dit jaar geen vergankelijk eten op te sturen, dus liep ze in haar hoofd al een lijstje te maken welke etenswaren ze dan wel stiekem zou kunnen sturen. In haar zak zat slechts één snee oud brood, die vrijwel de laatste in huis was geweest, maar daarmee zou ze de reis vast en zeker doorkomen.

Bij de muur tussen de perrons negen en tien hield ze even halt en haalde diep adem. Hoewel het het jaar ervoor helemaal goed gegaan was, vond ze het idee om tegen een solide ogende muur op te moeten lopen ook nu behoorlijk eng. Want wat nu als de Zwadderaarse schoolgenoten alsnog gelijk bleken te hebben en haar magie niet van zichzelf was, waardoor de muur haar niet door zou laten? Dan zou het eindigen in een pijnlijke aangelegenheid. Een deel van haar wilde niets liever dan hier blijven staan en die nachtmerrie, die het zou zijn, niet de kans te geven om waarheid te worden. Maar toch was er een groter deel van haar dat nu de moed bijeenraapte en met haar hutkoffer, inmiddels achter haar aanslepend, dichter en dichter naar de muur toeliep. Het was nu eenmaal zo dat als zij verder wilde leren, en dat wilde ze met de hoop op een betere toekomst voor haarzelf, Zweinstein de enige optie was, dus moest ze wel door die muur heen. Op een paar passen afstand van de muur kneep ze haar ogen stijf dicht. Voor een moment verdween het geluid van hout en ijzer dat over de stenen grond schraapte om aan de andere kant van de muur bijna oorverdovend te herklinken. Zonder dat ze het merkte, mede doordat ze de toch zware, ondanks de minimale inhoud, koffer achter zich aantrok, was ín de muur het enige dat ze voor de lunch gehad had uit haar zak gevallen. Met steeds meer moeite sleepte ze de hutkoffer naar de plek waar alle bagage verzameld werd. Daarna keek ze om zich heen in de hoop een bekend en vriendelijk gezicht te vinden.