Het was fijn om weer terug te zijn op de plek waar magie de boventoon voerde. Na een leuke zomer waren ze gisteren aangekomen in het Kasteel en was vandaag het schooljaar weer echt van start gegaan. Het leek wel alsof de professoren nóg meer van hen vroegen nu ze tweedejaars waren. Het kostte Sepp niet perse moeite, maar hij had na de zomer altijd even tijd nodig om weer in een leerstand te komen. Hoe zeer hij ook van leren hield - of met name van het opdoen van kennis die hem tot nieuwe avonturen in staat stelt -, ontspannen deed hij ook graag. En precies dat was zijn plan toen hij over het terrein struinde.

In de verte zag Sepp de rand van het Verboden Bos. Hij wist heel goed dat hij daar niet mocht komen en met het corvee van gisteravond, na het betreden van verboden terrein afgelopen schooljaar, nog vers in zijn geheugen, wist hij niet of hij het aandurfde om dit jaar een kijkje te nemen in het Bos. Toch werd zijn nieuwsgierigheid keer op keer gewekt, mede door de boeken die hij las over de wezens die zich daar schuilhielden. Sepp herinnerde zich dat hij afgelopen jaar aan Rosemary had beloofd dat hij haar eens mee zou nemen richting het Bos om wat van de wezens - die haar minder gewoon waren dan hem - te laten zien. In gedachten verzonken slenterde Sepp over het terrein en toen hij in zijn ooghoeken onbewust de dame registreerde die zojuist in zijn hoofd voorbij schoot, gleed er een glimlach over zijn gezicht. Sepp zag hoe juffrouw Taylor in het gras lag en omhoog keek. Snel liet Sepp zijn ogen ook naar de ruimte boven haar glijden om te ontwaren of er iets bijzonders te zien was. Toen hij vaststelde dat dit niet het geval was, wist hij bijna zeker dat hij haar niet zou storen in een belangrijke bezigheid. Zijn gedachten gingen even terug naar afgelopen schooljaar toen het tweetal ook rondom het Meer had gelegen en een spreuk had geoefend. Om haar niet te laten schrikken, sprak Sepp zacht de spreuk uit die ze hopelijk zou herkennen en daarmee zijn aanwezigheid zou ontdekken.

'Zend u haar toch mijn hartelijke groeten. Ik hoop dat zij het goed maakt,' antwoordde de conciërge in hun moedertaal en Sepp voelde de spanning zakken toen hij haar respectvol toeknikte. Hij besloot zijn moeder vanavond nog een uil te sturen om te laten weten dat hun corvee achter de rug was en hij haar de groeten mocht overbrengen. Tenminste, áls ze hier vanavond nog weg zouden komen. 'U mag. Mits respectvol uitspreken wat u vindt, jongeheren. U mag. Opnieuw mits respectvol zelfs uw zaak bepleiten. Feit is dat u drie een regel overtrad die bestaat voor het eigen bestwil van de studenten. Heeft u enig besef hoe gevaarlijk het kan zijn juist die regel te overtreden?' Sepp keek vrouwe del'Castro-Abramova met grote ogen aan. Hoe wist ze dat hij wilde protesteren. Hij peinsde er niet over zijn gedachten hardop uit te spreken en in plaats daarvan schudde hij zijn hoofd en mompelde: 'Vergeeft u mij, vrouwe del'Castro-Abramova, ik besef mij heel goed dat wij een regel overtreden hebben die er met een reden is.' Sepp wist dat hij dit zeker uit zijn bericht aan zijn moeder zou laten. Als zij er lucht van zou krijgen dat hij had willen protesteren tegen hun straf, dan had zij er geheid hoogstpersoonlijk voor gezorgd dat de tovertweeling de rest van het jaar zou schrobben totdat ze zich doordrongen waren van hun misstappen.

Sepp ving vaag het antwoord van de conciërge op die was gericht aan hun afdelingsgenoot en begreep dat hij de spullen van de planken mocht nemen. Of hij daar gelukkig mee was, wist hij niet want dat betekende nog meer werk. Minuten verstreken toen hij plank na plank van het aangekoekte stof ontdeed, de spullen die erop stonden voorzichtig afnam met een doek en daarna weer terugplaatste. Zo nu en dan las hij de titel van een boek en moest zijn nieuwsgierigheid en impulsen onderdrukken om er niet stiekem in te gluren.

Het bal tijdens de feestdagen was in feite niet voor zijn jaarlaag bedoeld. Lucio had al besloten niet te gaan, maar Sepp kon een bal wel waarderen. Ze hadden in de zomervakantie niet voor niets danslessen gevolgd. Weliswaar voor het bal van vrouwe Gilleen-Abramova, maar ook tijdens Halloween was er een dansfeest georganiseerd. Gehuld in een zwart maatpak met rode en gouden accenten in zijn afdelingskleuren, was Sepp de magisch versierde Grote Zaal binnengewandeld. Toen het bal werd geopend door de Hoofdmonitoren en Klassenoudsten, zag Sepp wie hij hoopte te zien. Haar hoofd blikte even de Zaal in en verdween toen weer uit het zicht. Vlugt glipte Sepp de Grote Zaal uit en zocht Rosemary op om haar ten dans te vragen. Hij schatte in dat ze zou weigeren, maar gezien ze de laatste periode meer tijd samen doorbrachten, waagde hij toch een kans. Daarmee vergezelden ze elkaar en waren ze beslis welkom op het Kerstbal. Al gauw vond hij haar. 'Juffrouw Taylor, wilt u mij vergezellen naar het Kerstfeest?' vroeg hij hoffelijk en formeel na een buiging en met uitgestoken hand.

Jordan stond zich klaar te maken voor het bal en zoals gewoonlijk zorgde hij ervoor dat hij qua kleuren matchte met zijn vrouw. Dus zijn pochet zou ijsblauw zijn met zilveren geborduurde sneeuwvlokken. Toen hij eenmaal klaar was volgde hij zijn weg de slaapzaal uit en de leerlingenkamer door om zich naar de gangen te begeven, eenmaal daar vervolgde hij zijn weg naar de Grote Zaal.

Eenmaal daar stapte hij op zijn vrouw af en zag hoe ze met stralende in een révérence neerzakte, waarop hij zijn hand aan haar reikte om haar overeind te helpen. "Goedenavond Leah. Dat kan ik ook van jou zeggen, mijn liefste. Maar bedankt voor het compliment." Nadat hij haar zoals het hoorde gevraagd had om de dans, leidde hij haar de dansvloer op, waarna hij haar in de dans leidde en ze het over dit en datjes hadden. "De zaal is werkelijk prachtig, vind je ook niet?" vroeg hij, terwijl hij haar wegdraaide om haar vervolgens weer naar zich toe te laten komen, en hij haar verder leidde in hun dans.

Het was de mooiste tijd van het jaar in Shadow haar beleving. Het kerstbal kwam er weer aan. Een week geleden werd Shadow gevraagd door jongheer Mickaelson de klassenoudsten van haar afdeling als ze met hem naar het bal wilde gaan. Shadow kon hier natuurlijk geen nee op zeggen en stemde in om met deze intelligente en charmte jongeman na het kerstbal te gaan.

De dag zelf stond Shadow uren voor de spiegel om er goed uit te zien. Ze had een elegante, donkerblauwe baljurk die leek te schitteren als de nachtelijke hemel. Het lijfje was nauwsluitend, versierd met zilveren borduursels die sterrenstelsels uitbeeldden, en de rok viel in vloeiende lagen tot net boven de grond. Kleine lichtgevende charmes in de stof lieten haar stralen in het donker. Ze had een zilveren armband met een ravenmotief sierde haar pols, en een bijpassende halsketting benadrukte haar ranke hals. Ze droeg lage, comfortabele hakken, donkergrijs met een subtiele glans. Haar lange, donkere haar was in een losse vlecht gedraaid, met enkele glinsterende haarspelden in de vorm van sneeuwvlokken. Haar make-up was licht maar betoverend, met een vleugje zilveren oogschaduw en lichtroze lippen.

Toen ze helemaal te vrede was liep ze naar de Grote Zaal waar het bal zou plaats vinden. Daar had ze ook met hem afgesproken. Toen ze bij de Grote Zaal aankwam zag ze jongheer Mickaelson al staan en ze bewonderde de zaal toen ze die naar binnen liep. "Wat prachtig" vertelde ze toen ze de zaal naar binnen liep. Ze begroette vrouwe del'Castro-Abramova die bij de ingang stond en liep vervolgens naar jongheer Mickaelson.

Haar afdelingsgenoot begroette haar waarop ze kort in een reverence zakte en hem en zijn broer eveneens begroette. Het verhaal van haar tante was aan de ene kant heel boeiend geweest, maar ze wilde zo snel mogelijk klaar zijn met het strafcorvee. Nu had ze wel eens straf gehad thuis en had ze haar moeder met dingen moeten helpen dus wist ze hoe ze dingen met de hand moest doen en hoe ze dat efficient en snel kon doen. Ze had het antwoord van haar tante in het Italiaans gehoord en verstaan en stiekem was ze trots dat ze had geweten wat haar tante geantwoord had naar de jongen.

Ze hoorde wat haar tante tegen de jongens zei en ergens hoopte ze dat ze jongeheren niet in protest gingen, daar ze zo snel mogelijk wilde beginnen aan haar taak, niet dat ze hen hun protest niet gunde, daar ze heus kon begrijpen dat zij als heren zijnde dit soort zaken niet hoorden te doen, maar vooral omdat ze nog altijd kwaad was op zichzelf dat ze zich met hen had laten betrappen in die gang, dat was totaal niet haar bedoeling geweest. Het antwoord dat haar tante gaf was duidelijk ze mocht de boeken van de plank afhalen en was daar al mee bezig geweest en was inmiddels al enkele planken verder. Ze zag haar tante haar schouders ophalen en hoorde haar woorden op haar vraag. 'Om eerlijk te zijn, miss Cassidy, heb ik daarvan werkelijk geen idee. Die waarschuwing geldt namelijk zelfs voor de aanwezige volwassen staf. Ikzelf heb nooit de behoefte gehad dat uit te testen.' De woorden van haar tante gaven haar enkel meer het gevoel om het uit te testen, maar ze besloot dat als ze dat zou doen, ze dat pas zou doen als ze bijna klaar was met haar kant, en dus ging ze verder met het schoonmaken van de planken.

Wat had ze graag naar huis willen gaan tijdens deze vakantie, maar helaas was de kerstreis voor eigen rekening en dus was dat onmogelijk gebleken. De hele dag al was iedereen druk geweest, ze had afdelingsgenootjes van alles zien uitwisselen, van jurken tot sieraden. Daarna hadden ze elkaar geholpen met het gereedmaken terwijl zijzelf in een hoekje in een comfortabele stoel met haar neus in een boek had gezeten. Zij was niet meegevraagd naar het kerstbal en dus was er die ochtend geen balboekje voor haar bezorgd. Nu was dat natuurlijk ook niet echt een ramp geweest gezien het feit dat zij geen baljurk had, noch kon dansen.

Toen haar afdeling leeg was, besloot ze wat rond te dwalen in het kasteel om de tijd te doden. Wie weet wat ze nog zou kunnen ontdekken? Ze verliet haar afdelingskamer en na een tijdje rond te hebben gezworven, kwam ze in de grote hal terecht. Ze liep langs de muur om een blik in de zaal te werpen. Doordat de deuren openstonden, zag ze de dansvloer en hoe het bal blijkbaar werd geopend. Ze besloot om even toe te kijken. Op de centrale trappen gaan zitten was geen optie, want er konden nog laatkomers zijn. Daarom ging ze in een stil hoekje zitten op een krukje dat daar om een onbekende reden stond. Ze waande zich onzichtbaar en bekeek de prachtige zaal en het plezier dat de mensen op de dansvloer hadden.