A frozen solid lake. (een stevig bevroren meer)

[Gianna]

Toen ze haar ogen open deed was e al bijna geheel in kerstsfeer.
 Door het kiertje van haar gordijnen zag ze dat de wereld bedekt was door een dikke laag sneeuw. De Italiaanse kon daar intens van genieten, in haar moederland gebeurde dat niet zomaar. Zacht neuriĂ«nd stond ze op, uiterst voorzichtig zodat ze haar man niet wekken zou. Uit haar uitgebreide klerenkast nam ze een dikke jurk en een wollen mantel. Ze glimlachte naar haar spiegelbeeld toen ze zag dat het kerstgevoel versterkt werd door haar wijnrode jurk. De bordeaux rode mantel maakte het geheel af. Haar haren deed ze in een simpele knot terwijl ze ondertussen warme kleding voor haar zoontjes sommeerde. Voor beide jongens had ze gekozen voor marine blauw. Nadat ze het ontbijt klaar had gezet wekte ze het tweespan voorzichtig en kleedde hen aan.
Intens genoot Gianna van de verrukte reacties van de jongens op de witte buiten wereld.

Toen het ontbijt op was kwamen de mutsen tevoorschijn en dikke mantels voor de tweeling. Ze kleedde hen aan op het weer buiten en liet voor haar man een briefje achter dat ze met de jongens ging genieten van het winterse landschap.
Zodra ze de grote deuren gepasseerd waren leken de jongens wel uitgelaten puppies en hun schaterlachen vervulde de lucht. Links en rechts begroette ze een vroege leerling en ze knoopte met een enkeling een kort praatje aan over het schitterende uitzicht. Aangekomen bij het meer zag ze dat dit nog steeds helemaal bevroren was. Een plan ontspon zich in haar hoofd en met een simpele spreuk sommeerde ze dan ook 3 paar schaatsen die al snel door de lucht aan gezoefd kwamen.

Zodra de jongens schaatsen onder hun voeten hadden deed Gianna de hare ook aan. Ze was blij dat de jongens de grondbeginselen van schaatsen al kenden. Dat hadden ze in het moederland van hun vader geleerd. Zelfs had zij vroeger een tijdje aan kunstschaatsen gedaan. Ze stapten met zijn drietjes het uiterst stevige ijs op en liet hun handjes al vrij snel los. Als ze zouden vallen zou ze hen overeind helpen maar met vallen en opstaan zouden ze steeds beter worden. Het meer liep enigszins in een bocht en toen het kasteel langzaam uit het zicht verdween begon ze iets wat onzeker aan wat leuke pasjes en trucjes die ze vroeger geleerd had. Eigenlijk gaat dit nog wel heel soepel. Ze had de gedachte nog maar net gedacht en zodra ze de volgende sprong maakte miste ze de landing wat haar een flinke smak op het ijs liet maken. Naast zich hoorde ze haar jongens lachen. 'Nog eens mama, nog eens.' Ze verbeet haar pijn terwijl ze een glimlach tevoorschijn toverde.
'Nee Ilari, niet nog eens.' Ze krabbelde overeind totdat ze op het ijs zat.

[Emily]

Emily en haar lieftallige broer Emeray wandelden samen over het mooie witte terrein, druk pratend over hoe het hun verging op school en over de aanstaande vakantie. “Het is prachtig, is het niet Em.’ zei ze zuchtend tegen haar broer, terwijl ze haast dagdromend over het terrein uitstaarde en gewoonweg genoot van het witte landschap. Langzaam maar zeker naderden ze het meer en verrukt keek Emily naar het grote meer dat bevroren was. In de verte zag ze nog net een drietal mensen de bocht om schaatsen waarop haar enthousiasme enkel groter werd.

“Oh Em! We moeten echt gaan schaatsen! Kom op laten we onze schaatsen halen!” riep ze dan ook luid en een brede grijns op haar gezicht, waarna ze een sprintje naar het kasteel trok om daar op de zevende verdieping in haar leerlingenkamer haar schaatsen te gaan halen. Het duurde niet lang voor ze deze gevonden had en nog steeds buiten adem alle trappen vliegensvlug weer afdaalde en ten slotte naar adem happend tot stilstand kwam voor Emeray. “Kom… op… Em!” wist ze er moeite uit te krijgen, waarna ze hem een vragende bijna smekende blik schonk. “Ah toe, kom met me schaatsen?” vroeg ze hem vervolgens toen ze eenmaal op adem gekomen was met een engelengezichtje, terwijl ze op zijn reactie wachtte met haar schaatsen nog in de hand.